این طور به نظر می رسد که نیکی پاداش ایمان است. به این معنا که در صورت ایمان به خدا و یا یک حقیقت، اتفاقی رخ می دهد و انسان وارد فضای تازه ای می شود.
این فضای جدید چندان عجیب و غریب نیست. جایی است که فقط اطمینان خاطر حاصل می کنیم. جایی است که مطمئن هستیم راه را اشتباه نیامده ایم، جایی است که برای خود خدایی داریم و می دانیم داریم چه می کنیم و چه باید بکنیم.
احساس می کنیم که با همه خلق پیوند یافته ایم، از اژل تا به ابد. چون گذشتگان هم چنین رسالتی داشتتد و آیندگان نیز چنین رسالتی خواهند داشت. کسی در جایی خیلی دور به شکلی در صدد انجام کار نیک است یا این که به راستی هم دارد کار نیک انجام می دهد. پس بسیار خب اینها همه یاران ما هستند. کسی اکنون در بوتسوانا در اوکلاهاما سیتی در اوتاوا در بمبئی در جاکارتا در استکهلم یا پکن دارد کار نیک انجام می دهد و به نیکی می اندیشد و او یار ماست در آن گوشه از جهان.
این احساس که با همه ی هم اندیشان خویش پیوند یافته ای احساس خوشایندی است.
پذیرش دیگری، پذیرش یک دوک فرانسوی در کنار یک بومی آمریکای مرکزی، و در جمعی از ناهمگنی ها بودن و خود را صاحب یک رسالت دانستن؛ نوعی هویت تازه است. در این جمع
لائیک و دیندار در کنار هم هستند. دیندار می گوید دینم به من کمک می کند تا درچارچوب نیکی بهتر عمل کنم و لائیک می گوید دین به من کمکی نمی کند و ما همه در کنار هم هستیم نه ااما به خاطر ویژگی های هویتی مشترک بلکه به خاطر این که ما به نیکی وفاداریم.
از باب نمونه می توان گفت که اصلاح طلب و اصولگرا به رغم تفاوت ها می توانند جبهه ی واحدی هم تشکیل بدهند. البته به نوعی همه ی ما جبهه ی واحدی تشکیل داده ایم منتهی از آن بی خبریم. آنچه یک جامعه را به وجود می آورد ارزش های مشترک آنهاست نه اختلافاتشان.
ما در ایران در مورد شورای نگهبان اختلاف نظر داریم اما در مورد نیکی ها اختلاف نظر نداریم. در مورد این که از کارمان نیم، خشممان را کنترل کنیم، این که اکرمکم عندالله اتقاکم این که هوای زیست بوم خود را داشته باشیم و این که هر کس زباله هایش را از ماشین پرت کرد انسان آنرمالی نیست بلکه ممکن است او خیلی هم خوش قلب، مهربان و دست و دل باز باشد.
باری ما در دار ودسته ها هم که باشیم باز این نیکی است که حلقه ی پیوند ماست.
درباره این سایت